Documentaire over moord op Kerwin Duinmeijer: "Dader had geen spijt"

De moord op de 15-jarige Antilliaanse Kerwin Lucas, beter bekend als Kerwin Duinmeijer, die in 1983 werd doodgestoken door een skinhead, staat ruim 40 jaar later nog altijd symbool voor racisme. Over de impact van de aanslag op zijn naasten en de samenleving is de documentaire 'Kerwin' gemaakt. Vandaag, op de internationale dag tegen racisme, spreekt AT5 oud-rechercheur Dick Kloosterboer die onderzoek deed naar de moord.  In de nacht van 20 op 21 augustus 1983 steekt de 16-jarige skinhead Nico Bodemeijer de jonge Kerwin in zijn buik na een woordenwisseling bij een shoarmazaak in de Damstraat. De tiener rent naar de Dam om aan zijn belagers te ontkomen en wil in een taxi stappen. Maar de chauffeur neemt hem niet mee en wacht op de ambulance, die pas twintig minuten later arriveert. Kerwin overlijdt kort daarna in het ziekenhuis aan zijn verwondingen. Racistisch motief De nu 77-jarige Kloosterboer werkte destijds op bureau Warmoesstraat en verhoorde de dader, Nico Bodemeijer, die zich na de fatale nacht aangaf bij het politiebureau. Kloosterboer: "Iedere moord is een schok, maar dit, met een racistisch motief, dat geeft een extra accent."  De oud-rechercheur weet zich nog goed de koelbloedige houding van de skinhead te herinneren. "Onverschillig. Hij had geen spijt." Op het politiebureau ving hij een gesprek op tussen Bodemeijer en een andere verdachte skinhead. Wat daar gezegd werd is Kloosterboek altijd bijgebleven. "Bodemeijer zei: "Dat ik moet zitten vind ik niet zo erg, maar dat ik moet zitten voor een neger vind ik wèl erg".  Demonstraties De moord op de 15-jarige Kerwin ging de geschiedenis in als de eerste racistische moord in Nederland en leidde tot grote maatschappelijke verontwaardiging. Kerwins broer Purley Lucas vertelt in de documentaire over de menigte die kort na de moord massaal de straat op ging om te demonstreren tegen racisme. "Het waren rijen van 40 of 50 mensen naast elkaar en dan door naar achteren. Zwart, wit, oranje, geel, het leek wel of heel Amsterdam aan de loop was." Wie wil er bloed op de achterbank Het lied 'Zwart wit'' dat Frank Boeijen schreef over de moord op Kerwin, werd dagelijks op de radio gedraaid. Vooral de zin: "Wie wil er bloed op de achterbank', die verwijst naar de weigering van de taxichauffeur om Kerwin niet mee te nemen uit angst voor bloedvlekken op de achterbank, stuitte op weerstand bij taxichauffeurs uit die tijd. In de documentaire vertelt een chauffeur dat het niet meenemen van de bloedende Kerwin geen weigering was, maar protocol. Omdat een gewonde meer baat bij een ambulance zou hebben dan bij een taxichauffeur die niets voor hem kan doen. Herdenking Op 20 augustus vindt er in Amsterdam nog elk jaar een herdenking plaats voor Kerwin met een tocht van de Dam naar het Vondelpark, waar het standbeeld Mama Baranka (Moeder Aarde) staat. Kloosterboer gaat daar nooit heen, maar is nog altijd verontwaardigd over de racistische moord. "Je mag het verschil niet maken tussen mensen want er is geen verschil. Optisch wel, maar innerlijk is er geen verschil."