Italiaanse schoorsteenvegers veroveren vanaf de 17e eeuw de Amsterdamse daken

Nu stadsarchivaris Harmen Snel (66) met pensioen gaat, komt aan zijn onderzoeken ook een einde. Hij deed tijdens zijn loopbaan onder andere onderzoek naar de geschiedenis van de Amsterdamse schoorsteenvegers. Een groep Italiaanse mannen maakte in de 17e eeuw de grote tocht naar Nederland en maakten van de Amsterdamse daken hun werkplek. Samen met hun nakomelingen gaat Snel nog één keer naar de Schoorsteenvegersteeg. "Het voelt heel goed om hier weer te zijn, echt nostalgisch." Ramon Vittali is schoorsteenveger en kijkt naar de daken van de Schoorsteenvegerssteeg. Zijn beroep wordt al eeuwen door zijn familie uitgevoerd. In de zeventiende eeuw trokken mannen uit zijn familie van het Italiaanse dorpje Druogno naar Amsterdam. Al snel werd Amsterdam het speelveld van hun beroep. "Die mensen waren toen hard nodig", vertelt stadsarchivaris Harmen Snel. De afgelopen jaren ging veel van zijn aandacht naar de groep arbeidsmigranten en hun nazaten in Amsterdam en de rest van Nederland. Hij staat samen met hen bij de Schorsteenvegerssteeg, waar veel van deze lieden in de zeventiende en achttiende eeuw woonden. "In de middeleeuwen was alles hier van hout. Er zijn een paar stevige branden overheen gegaan waardoor men dacht: we moeten over op steen. En daar horen schoorstenen ook bij." Er zijn tientallen nazaten aanwezig in de steeg: "Ik vind het heel bijzonder dat we zo met zijn allen zijn hier. Je bent toch een soort familie, want alle families komen uit hetzelfde dorp. Het brengt onze voorouders toch een beetje samen", vertelt een van de aanwezigen. Straatnaambord terug naar Italië Vittali krijgt een beter beeld van het leven van zijn familie als hij in de steeg staat: "We gaan nu niet meer zo vaak het dak op en maken vanaf onder schoon. Maar toch vind ik het een prachtig beroep: vanaf het dak is Amsterdam zo mooi." Hij ziet voor zich hoe zijn voorouders met acht mensen in één kamer leefde: "Volgens mij waren ze écht heel arm." De samenkomst was niet alleen om elkaar weer eens te zien en de stadsarchivaris te bedanken voor zijn werk. Het straatnaambord van de steeg wordt door Vittali eigenhandig van de bakstenen muur gehaald. Over een tijdje gaan de nakomelingen met een grote groep naar het museum over dit beroep in het dorp van herkomst. Snel gaat met ze mee en samen gaan ze dit bord overhandigen aan het museum: "Want er is maar een zo'n bord in Nederland."